Sentimentálne Vianoce (Slovak)
To sú tie šťastné Vianoce.
Siroty mrznú po stovkách jak vrany,
kým na nás letia biele oceány,
korene slnka stále trápi smäd.
Sivé a ťažké hviezdy z olova
lejeme spolu do priezračnej vody,
okolo domu vlčia svorka chodí
a ty si moja láska staniolová,
budem jesť s tebou tmavý, horský med.
Obchádzam ťa v kruhu,
prezerám si ťa žltým pohľadom.
Bláznivé husle, vlčie zavýjanie,
na zadné zrazu postavil sa dom.
Pre teba, láska, mimózu a hrom!
Miluj ma!
Buď vlhká ako noc,
buď ako studňa hlboká.
Ja práve ako slnko
horľavý
a smútný som.
Vody sa zdvihli, zapráskal bič potoka,
usmiali sa utopenci pod ľadom.
A mne už skoro spadne na stôl hlava,
zdĺhavý Mesiac ma v okne podrezáva,
blesk krvi,
šabľa,
horí sad.
Počujem v peci veselého diabla
oheň rozbíjať.
A to sú tie šťastné Vianoce,
tá hudba zvonov,
tá tichá noc,
ten domov.
Ryšavé blchy z ohňa na zem skáču,
svrbí ma ruka na ten nežný krk.
A izba modravie jak pri zváraní kovov.
Náramky,
škrtiči jej úbeľových rúk.
Ale nie.
Ani nie.
Jej útle ruky váhavo zvoniace,
dve krotké ovečky,
schádzajú z môjho tela.
Obloha zhasla,
Zem mi uletela.
Aleluja,
aleluja,
už som spasený.
Zvon! Zvon!
Celé mesto medené jak zvon.
Ach, tá mladosť boľavá,
karmínový svet!
Plakala a volala.
Zvon, zvon, zvon!
Bol to neuveriteľný beh.
Na jazyku ešte sladla mi jak perník.
Boli biele Vianoce,
padal čierny
sneh.
|
Sentymentalne Boże Narodzenie (Polish)
Oto szczęśliwe Boże Narodzenie.
Sieroty marzną w gromadach jak wrony,
gdy na nas lecą białe oceany,
korzenie słońca dręczy pragnienie
Szare i ciężkie gwiazdy z ołowiu
lejemy wspólnie w
przeźroczystą wodę,
naokoło domu chodzi sfora wilków
a ty jesteś – miłością moją staniolową,
będę jeść z tobą ciemny, górski miód.
Obchodzę cię wokoło,
żółtym przyglądam się wzrokiem.
Błazeńskie skrzypce, wycie wilcze,
dęba nagle stanął cały dom.
Dla ciebie, draga, mimoza i grom.
Kochaj mnie!
Bądź wilgotna jak noc,
bądź głęboka jak studnia
Prawie jak słońce
gorejący
i spragniony jestem.
Podniosły się wody, trzasnął bicz potoku
zaśmiali się topielcy pod lodem.
I skoro na stół już opadnie mi głowa
powolny Księżyc mnie w oknie podżyna,
blask krwi,
szabla,
pali się sad.
Słyszę jak w piecu wesołego diabła
próbują ogień rozpalać.
I to jest szczęśliwe Boże Narodzenie
ten grający dzwon,
ta cicha noc,
ten dom.
Z ognia rude pchły na ziemię skaczą,
świerzbi mnie ręka na ten kark delikatny.
I izba niebieszczeje jak podczas spawania metali.
Bransolety,
pętle jej białych rąk.
Lecz nie.
Wcale nie.
Jej wątłe ręce nieśmiało dzwoniące,
dwie drobne owieczki
z mego ciała schodzące.
Strop nieba ściemniał.
Ziemia spod nóg uciekła.
Alleluja,
alleluja,
już jestem zbawiony.
Dzwon! Dzwon!
Całe miasto miedziane jak dzwon.
Ach, ta młodość bplesna,
świat karminowy!
Płakała i wołała.
Dzwon, dzwon, dzwon!
Był to niezwykły bieg.
Na języku stawała się jeszcze słodsza – jak piernik.
Było białe Boże Narodzenie.
padał czarny
śnieg.
| Publisher | Wydawnictwo "Śląsk" |
| Source of the quotation | Cztery księgi niepokoju |
| Bookpage (from–to) | pp. 92 |
|
