Janík, Pavol: Zrkadlá po zotmení

Kdesi sa zablyslo,
akoby vo mne svitla
hmlistá spomienka
na vznik vesmíru.
Voňala si kvetmi,
ktorých lupene
snežili na naše telá
na zlosť všetkých druhov
komunálnych služieb.
Tvoje oči sa napriek smerniciam
svojvoľne leskli v tme
akoby zrkadlili matné svetlo
nepatrných explózií na oblohe.
Opojne si ma zbavovala zmyslov
a jasného vedomia
v rozpore so zákonom
o boji proti alkoholizmu
a toxikománii.

To tebou
som navždy nezákonne opitý.
Dodnes mi túžbou zadŕhaš dych
v najnevhodnejších chvíľach.
Vybuchuješ vo mne
ako exportná trhavina
uvoľňujúca energiu
ovocných jadier.
V žilách mi pulzuješ
nástojčivá ako ostré svetlo.

Z trvalého porušovania
dopravných predpisov
nás naveky bude usvedčovať
nehasnúci požiar mojej krvi
v spätých zrkadlách
tvojich očí.

Некаде ночна да свети,
како во мене да засветија
магливите спомени
на создавањето на вселената.
Мирисаше на цвеќе
чии листови
како снежинки паѓаа на нашите тела.
за завист и злост на сите видови
на комуналните служби.
Твоите очи и покрај сите наредби
самоволно блескаа во темнината
како да ја отсликуваа матната светлина
од незабележливите експлозии на небото.
Заносно ме ослободуваше од чувствата
и јасното сознание
во противречност со законот
за борба против алкохолизмот
и наркоманијата.

Од тебе
постојано незаконски сум пијан.
И до денес ми го запираш здивот со својот копнеж
во најнесоодветните моменти.
Избувнуваш во мене,
како експлозив за извоз,
што ослободува енергија
од овошните јадра.
Пулсираш во моите жили,
здодевна како блесок.

Од постојаното нарушување
на правилата за движње на патот
нас вечно ќе не открива
незгасливиот пожар на мојата крв
во обратните огледала
на твоите очи.