Janík, Pavol: Sen zo skla

V miznúcom lesku
pražského hotela Alcron
ťa pozorujem
ako spíš na dne zrkadla.
Jazmínový vánok
roznáša tvoje vidiny,
šumí tvoje nemé túžby.

Všetky rozhlasové stanice
vysielajú tlkot tvojho srdca.
V slúchadlách
všetkých telefónov
počuť tvoj dych.
Na všetkých televíznych kanáloch
ukazujú v priamom prenose
zo zrkadla v hoteli Alcron
tvoju spiacu tvár.

Som televízna kamera
tvojho skleného spánku.
Snívajú sa mi tvoje krištáľové sny.

Perlivo vo mne mrholíš.
Tvoja nahota sa halí
do hmly hotelových záclon,
ktorú sa márne snažím rozfúknuť
posledným výdychom pred usnutím.

Je neskoro.

Lietajúci milenci
nežne zhasínajú
večerné veľkomesto.
Tanečný pár
z fialového neónu
ospalo bliká
na tmavomodrej oblohe.

Diplomati
ušití zo saténu
a vypchaní mydlovými bublinami
opúšťajú operné predstavenia,
koncertné sály a recepcie
a v limuzínach
skonštruovaných zo vzduchu,
tmy a trbletu hviezd
odlietajú ako kométy
do erárnych postelí
v prítmí ambasád.

Končia sa záhradné slávnosti.
Kvitnúce stromy
pijú z fontán.

Na námestiach
sa bez ostychu a bez pohnutia
milujú sochy
všetkých čias,
umeleckých smerov
a veľkostí.

Neúnavné taxíky, sanitky
a hliadkové vozidlá
ticho klesajú na dno rieky,
kým vystrašené ryby
spúšťajú poplašné sirény
a rozsvecujú farebné majáky
strachu.

Prázdnymi ulicami sa vznášajú
meškajúce výletné lode
plné rozochvených svetiel
a ukladajú sa
do posledných voľných výkladov.

Je neskoro.

Z najvyšších poschodí neba
pozvoľna a zdĺhavo
padajú mihotavé lampióny.
Na krídlach nočných motýľov
žiari fosfor.
Počuť
ako tisíc osamelých veží
dýcha
polnočný mosadzný vzduch.

Tak veľmi by som sa chcel
aj ja tebe snívať.

Во блесокот што исчезнува
од пражскиот хотел "Алкрон"
те набљудувам
како спиеш на дното од оглегалото.
Повевот од јасмин
ги пазнесува твоите појави,
ги изговара твоите неми мечти.

Сите радиостаници
го пренесуваат биењето на твоето срце.
Во слушалките
на сите телефони
се слуша твојот здив.
На сите телевизиски канали
директно го пренесуваат
од огледалото во хотелот "Алкрон"
твоето заспано лице.

Јас сум телекамерата
на твојот стаклен сон.
Ги сонувам твоите кристални сништа.

Палаво во мене ромориш.
Твојата голотија се крие
во маглата од хотелските завеси,
која попусто се обидувам да ја разнесам
со последната вождушка пред заспивање.

Доцна е.

Летечките љубовници
нежно ги гаснат
светилките на велеградот.
Играчкиот пар
во виолетовиот неон
сонливо се нишка
на темно-синото небо.

Дипломатите,
сошиени од сатен
спласнуваат како меури од сапуница
ги напуштат оперските претстави,
концертните сали и приемите
и во лимузините
конструирани од воздух,
мрак и тренепење на ѕвездите
одлетуваат како комети
во државните постели
во полутемните амбасади.

Завршуваат веселбите во градините.
Расцутените дрвја
пијат од фонтаните.

По плоштадите
без стеснување и без помрнување
се милуваат статуите
на сите времиња,
уметнички правци
и големини.

Неуморните такси и санитки
и патролните автомобили
тивко се спуштаат на дното од реката,
тогаш кога усплашените риби
ги вклучуваат сирените за тревога
и ги палат ротационите светла
на стравот.

По празните улици реват
задоцнетите бродови за прошетка
исполнети со треперлива светлина
и се редат
во последните слободни излози.

Доцна е.

Од највисоките катови на небото
без брзање и пополека
паѓаат треперејќи лампионите.
На крилата на светулките
свети фосфорот.
Се слуша
како илјада осамени кули
го дишат
полноќниот месинген боздух.

А јас пак многу сакам
во сонот да ти дојдам.