Janík, Pavol: Óda na radosť

Kde sú tie staré básne?
O čom vlastne boli?
A komu na nich záležalo?

Niekde v nás
z nich zostala
časovaná nálož v Norinbergu,
frankfurtské porno-kino,
coca-cola naproti Moulin Rouge,
Lenin v marseillskom výklade,
vyblednutá pohľadnica Côte d’Azur,
doklady ukradnuté v Ríme,
nevyvolané fotografie
šikmej veže v Pise,
noc vo Florencii,
bolonskí buzeranti,
holuby o šiestej ráno
na námestí svätého Marka,
zmaľovaná colníčka
vo vlaku z Viedne
do Devínskej Novej Vsi.

Kde sú tie staré básne?
Už ich nik nenapíše.
Nikomu nikdy na nič neboli.

V Európe náhle vypli prúd.
Nastala tma, tá ktorá bola
pred objavením svetla.
Popamäti chodíme
po plafóne nášho bytu.
Deti sa nám smejú zo spánku.

Pri vchode nikam
nám raz vrátia vstupné
za život,
ktorý stál za to,
aj keď nestál za veľa.

Len smrť sa nevypláca.

Каде се старите несни?
И за што се пееше во нив?
На кого му беа хужни тие?

Некаде во нас
од нив остана
часовиот механизам во Нирнберг,
и порно-киното во Франкфурт,
кока-колата спроти Мулен руж,
Ленин во витрините во Марсеј,
избледаната разгледница
од Кот д'Азур,
украдените документи во Рим,
неразвиените филмови и фотографии
на кривата кула во Пиза,
ноќна мината во Фиренца,
и педерите од Болоња,
гулабите во шест наутро
на плоштадот Свети Марко,
напудрената царинарка
во возот од Виена
за Девинска Нова Вес.

Каде се старите песни?
Такви нема да напише никој.
Тие никому никогаш не му биле нужни.

Во Европа наеднаш ја исклучија струјата.
Настана мрак, каков што имаше
пред појавата на светлината.
По навика одиме
по таванот на нашиот дом.
Децата ни се смеат во сонот.

Пред влезот за никаде
ќе ни ги вратат билетите
за пат во животот,
што вредеше да се живее,
и кога не не чинеше скапо.

Само смртта не се исплатува.