Zagajewski, Adam: A szoba (Pokój in Hungarian)

Dla Dereka Walcotta

Pokój, w którym pracuję, jest sześcianem
jak kostka do gry.
Jest w nim drewniany stół
o upartej chłopskiej sylwetce,
leniwy fotel i czajniczek do herbaty
z wydętą habsburską wargą.
Z okna widzę kilka chudych drzew,
cienkie obłoki i dzieci z przedszkola,
zawsze zadowolone, głośne.
Czasem w oddali błyśnie szyba samochodu
albo, wyżej, srebrna łuska samolotu.
Najwyraźniej inni nie tracą czasu
gdy ja pracuję, szukają przygód
na ziemi i w przestworzach.
Pokój, w którym pracuję, to camera obscura.
Czym jednak jest moja praca –
dużo nieruchomego czekania,
przewracania kartek, cierpliwej medytacji,
bierności, które nie spodobałyby się
sędziemu o chciwym spojrzeniu.
Piszę tak powoli, jakbym miał żyć dwieście lat.
Szukam obrazów, których nie ma,
a jeśli są to zwinięte i schowane
jak letnie ubrania w zimie,
gdy mróz kaleczy usta.
Marzę o absolutnym skupieniu; gdybym je znalazł
zapewne przestałbym oddychać.
Może to dobrze, że tak niewiele mi się udaje.
Ale przecież słyszę jak gwiżdże pierwszy śnieg,
słyszę delikatną melodię światła dziennego
i groźny pomruk wielkiego miasta.
Piję z małego źródła,
moje pragnienie jest większe niż, ocean.

Derek Walcottnak

A szoba, amelyben dolgozom olyan,
mint egy dobókocka, hatszegletű.
Van benne egy faasztal,
mely engedetlen, parasztos kontúrok mögé bújt,
léha karosszék és
duzzadt ajkú Habsburg teáskanna.
Az ablakból vézna fák, szikár felhők,
és hangoskodó, örökké vidám
óvodás gyermekek látványa tárul elém.
A távolból autó szélvédője villódzik, de lehet, hogy egy
magasban szálló repülő ezüsthéján sziporkázik a fény.
Úgy látszik, mások nem vesztegetik az időt,
míg én dolgozom, ők kalandot keresnek
földön és égen.
A dolgozószobámban van egy camera obscura.
De mi is az én feladatom -
mozdulatlan és hosszú várakozás,
cédulák lapozgatása, türelmes elmélkedés,
olyan tétlenség, amely a mohó tekintetű
bírónak nem tetszene.
Oly lassan írok, mintha kétszáz évig kellene élnem.
Képeket keresek, melyek nem is léteznek,
és ha mégis, akkor csak összehajtogatva és elrejtve,
mint télen - mikor fagy sebzi
az ajkakat - a nyári öltözék.
A teljes éberségről álmodom, majd miután
meglelem, visszatartom lélegzetem.
Talán jó ez így, hogy ennyire sikertelen vagyok.
De hallom, ahogy az első hó csikorog,
hallom a nappali fény szelíd dallamát
és a nagyváros fenyegető morajlását.
Aprócska forrásból iszom,
szomjam az óceánnál is hatalmasabb.