Zagajewski, Adam: Moi mistrzowie

Moi mistrzowie nie są nieomylni.
To nie Goethe, który nie może
zasnąć tylko wtedy, gdy w oddali
płaczą wulkany, ani Horacy,
piszący w języku bogów
i ministrantów. Moi mistrzowie
pytają mnie o radę. W miękkich
płaszczach narzuconych pośpiesznie
na sny, o świcie, gdy chłodny
wiatr przesłuchuje ptaki, moi
mistrzowie mówią szeptem.
Słyszę jak drży ich głos.

A mestereim nem tévedhetetlenek.
Mások, mint Goethe, aki
csak akkor hánykolódott álmatlan,
ha távoli vulkánok nyögtek, s mint Horatius,
aki az istenek és ministránsfiúk
nyelvén verselt. A mestereim
tanácsom várják. Bolyhos
felöltőjükben, mit kapkodva rángattak
álmaikra, hajnaltájt, mikor
a fagyos szél vallatóra fogja a madarakat,
a mestereim fojtottan pusmognak.
Hallom akadozó beszédük.