Zagajewski, Adam: Húszéves katonák (Dwudziestoletni żołnierze in Hungarian)

Nie umiałem malować, mój głos załamywał się, 
nie zdałem egzaminu dojrzałości,
nie mogłem zostać artystą. Przydzielono mnie 
do piechoty, do drugiego pułku synów 
ojczyzny, czyściliśmy broń i słuchaliśmy 
pokojowych przemówień, wciąż trwała wojna, 
zamknięte oczy domów patrzyły na bunty 
zwierząt i niekończące się procesje
starców ofiarnych, matka przynosiła mi
w chlebie gazety z czasów wielkiego głodu 
prawdy, chleb oddawałem kolegom, z papieru 
budowałem okręty, czekały nas wielkie
bitwy i niezamierzone zwycięstwa, 
w nocy budził nas łoskot wozów
i krzyki pijanych dowódców, byliśmy pewni, 
dwudziestoletni żołnierze, że to
spragniona krwi nadchodzi prawdziwa armia.

Képtelen voltam festeni, a hangom is elcsuklott,
az érettségin sem sikerült átmennem,
nem lett belőlem művész. Besoroztak
katonának, a haza fiainak második
ezredébe, fegyvert tisztogattunk és békebeszédeket
hallgattunk, de még mindig tartott a háború,
a barakkok zárt szemei barmok lázadásait
nézték, és szüntelenül folyt az áldozatkész
aggastyánok körmenete, a hatalmas igazságéhség
idején anyám kenyérben hozott újságot,
a kenyeret egy társamnak adtam, a papírból
hadihajókat hajtogattam, nagy csaták
és önkéntelen győzelmek vártak ránk,
éjszaka kocsik robaja és részeg
tisztek ordítozása vert fel minket, biztosak voltunk
benne, mi, húszéves katonák, hogy
egy valódi, vérszomjas hadsereg közeleg.