Zagajewski, Adam: Ciepły deszcz

Wieczorem, w obcym mieście, szedłem 
ulicą, która nie miała imienia. 
Coraz głębiej zanurzałem się w obcość, 
w gęstą wiosnę, po stopniach kamiennych. 

Padał ciepły deszcz i ptaki śpiewały 
cicho; czułość była w ich głosach dalekich. 
Syreny statków płakały w porcie, 
żegnając się z ziemią znajomą. 

W otwartych szeroko oknach kamienic 
stały postaci ze snów moich i twoich, 
i wiedziałem, że idę w przyszłość, w epokę 
minioną, jak pielgrzym do Rzymu. 

Este, egy idegen városban, mentem
egy utcán, melynek nem volt neve.
Egyre mélyebbre merültem az idegenségben,
a sűrű tavaszban, a kőlépcsőkön.

Meleg eső hullott, és a madarak halkan
daloltak; távoli hangjukban gyöngédség bújt.
A hajók szirénjei sírtak a kikötőben,
búcsúzkodtak az ismerős földtől.

Az épületek szélesre tárt ablakaiban
általam és általad álmodott alakok álltak,
és tudtam, a jövőbe tartok, egy letűnt
korba, akár egy zarándok Rómába.