Minne, Richard: Villegiatuur

Het is een oud hotel. Men rust er met de dieren.

En in het guldenboek, verlucht met Elzevieren,

blijft nog de roem van menig vreemdeling bewaard,

die wederkwam van oostelijke bedevaart.

Het is een oud hotel. ’s Avonds na de partij

kwamen de jagers saam, en dronken bij ’t gewei

der herten, wijl de knape’ en honden tot belooning,

ter warme schuur het voedsel vonden en de woning.

Het is een oud hotel. De trouwbreuk en de blaam,

een nacht, zochten er rust onder geleenden naam.

Een ruischhoorn is dit huis, sprak iemand,… en muziek.

En een toerist keek naar zijn buurman voor repliek.

Het is een kalme heer die wollen wanten draagt,

en in rustige waterkens op kleinvisch jaagt

en tijdverdrijf. Hij heeft geen woorden bij de vleet.

Hij denkt: ‘Die erwtjes zijn als boter.’ Zwijgt. En eet.

En hij bestelt een toemaat van verjaarden wijn.

Ik meen, lacht hij , dat elk ’t daarvoor eens kan zijn!

Het is een oud hotel. Het regent aan de ruiten.

De gasten spreken niet. Men zou de oogen wel sluiten,

de handen en den geest, en ware daar de maagd:

zacht als de lampe die men door den schemer draagt.

De voerman, die zijn paard uitspant onder de blaren,

wenscht haar den goeden dag, vertelt haar zijn ervaren

in zeven woorden. Elken noen komt hij terug,

al steekt het flerecijn hem messen in den rug.

Net als de aanhoudende notarisklerk: een heer

bijna. Hij groet de dochter en zit zwijgend neer.

Moest zijne moeder er nog zijn, zij schudde ’t hoofd:

- Romijn, ge zult een trouwer zijn, God zij geloofd…

Het is een oud hotel. Het regent aan de ruiten.

De wereld is zoo droef. Laat ons twee oogen sluiten.

Régi szálloda ez. Korán bújunk az ágyba.

A díszes vendégkönyv, tetején ódon ábra,

őrzi nem egy keleti útról visszatért

idegen szállóvendég emlékezetét.

Régi szálloda ez. Vadászok táboroznak

az agancsok alatt és későig boroznak,

míg a kutyák s a hajtók fizetség fejében

esznek, alusznak az istállók melegében.

Régi szálloda ez. Álnéven idegyűlnek

a házasságtörők és a megszégyenültek.

Hogy zsong a ház, szól valaki... csupa zene.

Egy turista kérdőn néz szomszédja fele.

Az higgadt úr, igen elegáns viseletben,

apró halakat fog a partmenti vizekben

időtöltésül. Locsogásba nem veszik.

„Vajas borsó" - gondolja. Hallgat. És eszik.

A vacsora után finom óbort hozat.

Azt hiszem ez, nevet, szükséges áldozat.

Régi szálloda ez. Vigasztalan szakad.

Hallgatag társaság. A szemed leragad,

ólmos a kéz, az ész. A nagylány: szűzi lénye

sugárzó akárcsak a kézilámpa fénye.

Lovát az eresznél kifogva a kocsis

jónapot kíván neki és elmondja friss

útiélményeit. Naponta idejár,

hátát a reuma szörnyen szaggatja bár.

Akár az aljegyző: csaknem igazi úr.

Köszön és asztalához indul szótlanul.

- Anyád itt van? A lány megrázza a fejét.

- Romijn, belőled lesz a legjobb feleség…

Régi szálloda ez. Vigasztalan szakad.

Vigasztalan világ. Menj, aludd ki magad!