Gilliams, Maurice: Az álmatlanság kútja 1. (Bronnen der slapeloosheid 1. in Hungarian)

Zij droeg de lamp achter de waterlissen. 

De dageraad van middernacht knaagt door 

het hoog vertrek waarin Maria slaapt, 

terwijl ik snak naar water en naar lissen.

Ik lig bij haar. Zij rust bij mij. En geen 

van beiden zijn wij in de wereld samen, 

want niets is hier want élders samen 

waar geen verlangen de een van de ander scheidt.

De muur wordt spiegel van het sterrenheir. 

De stilte zwelt van vissen. In de algen 

knerpen de zoutkristallen van oud zeer.

Verblijf ik dan voortaan in 't zeemansgraf 

terwijl het spookschip onverpoosd blijft zeilen?

- Maar als Maria zucht, vat ik haar hand.

Liliomok mögött vitte a lámpást.

Az éjfél már be-bemerészkedett

a szobába, hol Mária aludt,

míg én vízre s liliomokra vágynék.

Mellette fekszem. Itt pihen. S ezen

a földön mégsem lehetünk mi egyek,

gondolataink másüvé ragadnak,

hol nem választ el egymástól a vágy.

A fal tükrözi a sok csillagot.

Halaktól duzzadó a csend. Az algák

közt régi bú sókristálya ropog.

Tengerész-zsírban tespedjek örökké,

míg szellemhajót repít a vitorla?

- De Mária sóhajt, s kézen fogom.