Decorte, Bert: Olyan lettem… (Ik ben geworden… in Hungarian)

Ik ben geworden als het winterbleek,

de witte, gans met ijslaag overwelfde,

geheel gedempte – en toch is zij dezelfde

die levensader in het landschap leek

bij lentedag. Nu ligt het lijf, dat vrij

en vrolijk buitelde doorheen de weiden

of aan een vlakland zich in vijvers vlijde,

goed ingedekt onder de blanke sprei.

Maar ergens aan een bocht, waar het verval

wat groter is, waar ’t ijs niet heel en al

de bedding dekt en nog het water huivert,

hoort hij, die hare lente heeft bemind

en blij was om de weelde van dit kind,

het oud geluid verinnigd en gezuiverd.

Olyan lettem, akár a téli csermely,

mely szívig lefojtva, fehér, havas

jégbe borítva — mégis ugyanaz,

mely a tavaszi tájban úgy dereng fel,

mint az élet ere. Most rezzenetlen

a test, mely vígan, szabadon szökellt,

tisztásra érve patakágyra lelt -

mereven fekszik sápatag lepelben.

De itt-ott egy zuhogónál, ahol

esése nagyobb s a jég nem hatol

fenékig s a víz borzongva remeg még,

hallhatja, kinek kedves volt, ahogy

tavasszal kölyökmód hancúrozott,

megtisztulva, mélyről, a régi csengést.