This website is using cookies

We use cookies to ensure that we give you the best experience on our website. If you continue without changing your settings, we'll assume that you are happy to receive all cookies on this website. 

Al Galidi, Rodaan: De autist en de postduif

Portre of Al Galidi, Rodaan

De autist en de postduif (Dutch)

Om halfacht kwam Geert de winkel binnen, liep naar zijn tafel en deed het licht daar aan. Hij zocht een nieuwe stoel, omdat de stoel die hij de avond ervoor gebruikt had er niet meer stond en waarschijnlijk verkocht was. Hij probeerde alle stoelen tot hij er een vond die lekker zat. Hij trok de prijssticker met ‘2,50 gulden’ eraf, haalde van achter de kassa de prijzentang en prijsde de stoel op verschillende plekken met ‘25 gulden’. Dat deed hij vaker als hij wilde dat iets niet verkocht werd. Eens had hij driehonderd gulden op een stoel geplakt in plaats van twintig. Hij was verbaasd, net als de medewerkers van de winkel, dat de stoel ook nog werd verkocht voor die hoge prijs. Overdrijven met de prijs trok klanten.

Geert nestelde zich in de stoel en keek naar de gezelligheidsmeter. Hij had een bandendrukmeter met een snelheidsmeter voor brommers, een naaimachinemotor, een gezichtsbruiner en een thermostaat verbonden. Hij had het aantal keren dat zijn moeder de zin ‘Het is tijd’ gebruikt had toen hij vijftien jaar oud was geteld. Dat was zeshonderdvijftig keer. Toen hij zestien was, had ze het vijfhonderd keer gezegd, op zijn zeventiende driehonderdvijftig keer, op zijn achttiende tweehonderdvijfenzeventig keer en dit jaar tot nu toe eenentachtig keer. Na een ingewikkelde wiskundige berekening kwam hij tot de conclusie dat zijn moeder het toen hij veertien was achthonderdvijf keer gebruikt moest hebben en op zijn dertiende elfhonderdeenendertig keer. Geert toetste de leeftijden en het aantal keren dat zijn moeder de zin had gezegd in de gezelligheidsmeter. Bij negentien zei het apparaat ‘heel erg gezellig, Geert’, bij achttien ‘erg gezellig, Geert’, bij zeventien ‘gezellig, Geert’, bij zestien alleen zijn naam, bij vijftien ‘houdoe’ en van veertien tot nul herhaalde het apparaat het woord ‘kut’. Zo ontdekte Geert dat de relatie tussen zijn moeder en hem gezelliger werd naarmate het stiller werd.

Na de gezelligheidsmeter had hij zijn genialiteit bewezen, niet aan de wereld buiten de kringloopwinkel en niet aan zichzelf, want daar dacht hij niet aan, maar aan de oude apparaten en machines in de winkel, die vaak niet goed meer werkten en voor weinig geld verkocht werden. Geert bracht ze terug tot leven door ze een nieuwe functie te geven. Het lukte hem om eenentwintig apparaten aan elkaar te verbinden om de in­ telligentie te meten, waarbij je iets moest zeggen in een microfoontje, moest kijken door een lens en het oor bij een thermometer moest houden. Het apparaat zei over Geert ‘uiterst geniaal’. Dat geloofde Geert, want appa­ raten liegen niet en slijmen niet.

Geert had de knieën en de lippen van een paspop laten bewegen en liet haar met een oude walkman fluisteren. ‘Waar zijn de stofzuigers? Waar zijn de wasmachines? Ik wil de wereld schoonwassen van de lelijkheid.’ Een knuffelbeertje liet hij een atlas openen, naar pagina’s wijzen en zeggen: ‘Daar wil ik zijn.’

Hij pakte de elpeespeler waarop ‘kapot 1,50 gulden’ stond en begon die te ontmantelen. De motor en de draaischijf verbond hij met de vleugels van een plastic vlinder en toen hij twee uur later de stekker in het stopcontact stak, begonnen de vleugels te bewegen en steeg de motor op. Toen de kabel uit het stopcontact getrokken werd, omdat de motor te ver weg vloog, kletterde alles naar beneden. Geert hoorde een schreeuw van pijn. Hij klikte de zaklantaarn aan, scheen naar de plek waar het geluid vandaan kwam en zag een varken staan met voor hem op de grond, naast de vleugels, een elpee van Frank Sinatra, die uit zijn bek gevallen was toen hij jankte.



Uploaded byJakus Laura 1.
PublisherMeulenhoff | Manteau
Source of the quotationDe autist en de postduif

minimap