Lakatos Menyhért: Krajobraz widziany przez dym (Füstös képek in Polish)

Még nyüzsgött a nép, igazgatták szalmáikat, hangosan csipkelődtek, beszélgettek, kacarásztak, sikítottak, visszakiabáltak a megjegyzésekre, birkóztak, tapogatóztak, előkészítették egymást az éjszakához.
Megkockáztattak egy-egy erősebb mozdulatot, de még korai volt.
Élcelődők partnereket kerestek, akiket ki lehetett rúgatni, röhögött az istálló, ha egy jól elsütött bemondás talált.
Nem voltak álmosak, azért pokolba kívánták a villanyt.
Mili néni játékosan szaladt utánunk, kezében egy kis pálcával. Valójában még nem volt öreg, harminchat éves lehetett, aránylag tisztán, pedánsan járt. Azt mondják, kuplerájban töltötte a fiatal éveit.
Babi az én szalmám foglalta el, a fejrészt egy rózsás ágytakaróval leterítette.
– Mili, férjhez ment a lányod, pedig oda akartam menni mellé.
– Majd énmellém gyere, megseggezhetsz.
Szabadszájú volt, aki vele kikezdett, hamar megbánta. Nem válogatta a szavakat. A kötekedőnek felhúzta a ruháját.
– Ezzel szórakozz – nyújtotta feléje kihúzott szőreit.
Az illető hamar elhallgatott.
– Mi is ideigazítunk holnap.
– Nem pusztultok el innen? – fenyegette őket. – Tán fiatal hurkára éheztetek?
Nevetve szaladtak szét a lányok.
Zavartan ültem az ágyon, ahová Babi kényszerített, segélykérőn néztem Mili nénire, mint azok a lányok, akiket a nászéjszaka borzalmai rémítgetnek.
– Aludni.
Babi lehúzta ruháját, azt is fejünk alá terítette, hosszú vállú ingében anyáskodva rendezte a fejem alját.
Nadrágostul bújtam a takaró alá.
Már jelzett a villany, néhány perc múlva el is oltották.
Félénken húztam össze magam a lány mellett, kezemet a combom közé szorítottam, alig mertem szuszogni.
Csak a fejem búbja érintette Babit. A vastag ágytakaró alatt elhasználtam minden oxigént. Ha elalszik, úgyis meglógok, kimegyek a szalmakazalba aludni. Friss levegő kell, lüktetett az agyam, meggyulladok. Ha kiegyenesedem, jobban magához húz, így is majd letépi a fejem, annyira szorítja a melléhez. Az ellenkezést meg sem próbálhatom, kész lenne birkózni, s ki hinné el, hogy nem én erőszakoskodom. Ha meg elhiszik, én maradok szégyenben, azt mondják, gyáva vagyok. Jobb, ha csöndben maradok, majd elalszik. Lehet, hogy addig megfulladok. Ki innen, ha csak egy percre is, könyörögtem magamnak.
Megfulladok ezalatt az átkozott daróc alatt. Meg akar ölni ez a ringyó, teljesen belapította az orrom a mellei közé, már csak a számon át kapok valami izzadságszagot, mert ennek semmi köze a levegőhöz.
Ki innen, amíg nem késő, lesz, ami lesz, teljes elszántsággal kiegyenesedtem. Hanyatt fordulva tele tüdővel lélegeztem. Mintha csak erre a mozdulatra várt volna, közelebb bújt hozzám, kézzel-lábbal magához szorított.
Nem volt nagy termetű lány, de kétszer olyan erős, mint én. Úgy játszott velem, ahogy kedve tartotta.
– Meleged van?
Ellágyultan simogatott.
Szívtam a levegőt, sem tiltakozni, sem szólni nem tudtam. Hagytam, hogy végigsimítson a nyakamtól a hasamig.
Az államig húzta rövid derekú ingemet, verejtékező bőrömön fürdető gyakorlatokat végzett, aztán egynéhányszor szárazra törölte inge aljával.
– Mért nem teszed le a nadrágod, meggyulladsz.
Megragadta a vállam, maga felé fordított.
Még mindig nagyokat sóhajtottam.
– Nem sírsz tán? – Kezem odatette a melléhez. – Na, jól van, fogjad szépen.
Amikor először megérintettem, kellemes bizsergés fogott el, szinte jólesett, és boldog voltam. Kerestem az alkalmat, ha csak hozzáférhettem, hogy megérinthessem. Alvás előtt mindig arra gondoltam, milyen jó lenne, ha nem Mili néni horkolna mellettem, hanem a Babi szuszogását hallanám. És most itt van.
Vajon minek vágytam rá? Lehet, ha nem sóhajtozok érte?…
Na, de én kértem. Nem volt kellemetlen érzés, ahogy ráborítottam a tenyerem. Eddig csak a durva ruhán keresztül éreztem, most csupaszon, szinte égeti a kezem.
Elmúltak ujjaimból a merev görcsök, kezem elernyedve pihent rajta, lágyan rászorította, lüktetett a kis labda, ahogy a szíve dobogott.
– Vesd le a nadrágod, nagyon szúr.
Térdét mindenáron a lábaim közé akarta fúrni. Nagyszerű, gondoltam, legalább félbehagysz az erőszakossággal.
A vastag téli nadrág átnedvesedett rajtam, csalánszerű szúrásaitól égett a bőröm, szívesen letettem volna, mert a bolhák telhetetlen lakmározásától én is szenvedtem, ahogy mozdulatlanságomban ki voltam nekik szolgáltatva. Választanom kellett, a mellét fogom, vagy vakarózom. Már engedtem a Babi kívánságának, amikor eszembe villant, olyan gatya van rajtam, amivel mások előtt nem illik dicsekedni, sem szára, sem feneke, csak a korca volt.
Babi észrevette, hogy megállt a kezem, miközben a nadrágkötőt bogoztam kifelé.
– Talán szégyellős vagy, csak a javadat akarom, megesznek a bolhák.
Már nem volt saját akaratom, teljesen ki voltam szolgáltatva neki, ahogy lehúzta rólam a nadrágot. Kidobta a takaró alól a bolhafészket.
– Így, ni.
Még közelebb húzódott hozzám. Hasamig hajtotta a rojtos gatyamaradványokat.
Gondolataimban teljes zavar volt, magam sem tudom, hogy a kezem hogy került vissza a mellére, ő tette vissza, vagy én, az biztos, hogy fogtam. Most már bátrabban, mint annak előtte, meg-megszorítottam, simogattam, és valamit kerestem rajta, kerestem azt a kis csúcsot, ami annyi sokszor zavarba hozott.
– Várjál, lehúzom az inget, akkor jobban tudod fogni.
Már nem emlékszem, hogy húzta le, de kutatásom nem járt sirerrel.
– Mit keresel?
Valami őt is idegesítette. Szégyelltem kimondani, de anélkül is megértette.
– Jaj, de gyerek vagy.
Megpróbált útba igazítani, nem sokat éreztem, pedig az ujjaim nem voltak érzéketlenek, mert a kártyán a legkisebb körömnyomást is észrevettem, amivel a figurák meg voltak jelölve.
Most valahogy becsapva éreztem magam, olyan hegyesnek és csábítónak tűnt mindig, és most kiderül, hogy nincs is bimbója.
– Felizgatsz – súgta a fülembe kuncogva, mint akit csiklandoznak.
– Mivel, nincs is bimbód.
Észrevettem a sötétben is, hogy nem kedvére szóltam.
– Mért lenne bimbója, nem volt még nekem gyerekem.
– Akkor is kéne, hogy legyen – kezdtem vitatkozni.
– Látszik, hány nővel voltál életedben, azt sem tudod, hogy a lányoknak hogy nő meg a mellbimbójuk.
Most meg én sértődtem meg.
– Talán azt hiszed, hogy mindenféle kurvát felszedek? – Durcásan elengedtem a mellét.
– Most mit akarsz te a bimbóval?
– Semmit. Csak a ruhában olyan hegyesen kitűnik, azt hinné az ember, hogy igazi.
– Azt hiszed, én is kitömöm, mint a többiek, hogy jobban izgassa a férfiakat?
Szavaira nem válaszoltam, a sértettek magatartásával öszszeszorítottam a szám.
– Bimbót akarsz?
Hallgattam.
– Na, bimbót akarsz?
Megemelte a mellét, és a számhoz illesztette.
– Ha megszívod, lesz rajta.
Átkarolta a nyakam, és mint a csecsemőnek, kínálgatta.
Nem voltam ura akaratomnak, valami olyan illatot éreztem, amilyet egy régen áhított gyümölcsnél lehet elképzelni. A sós és édes íznek azt a keveredését ízleltem, amit Ádám érezhetett, amikor a tiltott gyümölcsbe harapott. Pillanatok alatt a kígyóméreg gyorsaságával járta át testünket, remegtünk fellobbant vérünk hevében, amikor a két csupasz has egymáshoz simult, azt hittem, hogy a születés és a halál békepoharát ürítem, melytől az örökkévalóság léttelen anyaga testet ölt.
– Na, jól van, még valami bajunk lesz – csókolgatta az arcomat –, most már aludnod kell, holnap este újra a tiéd.
Cuppant a melle, ahogy kihúzta a számból.
Anyáskodása miatt nem tiltakozott bennem a hiúság, hagytam, hogy karjai között úgy ringasson, mint egy gyereket. Hozzábújtam, mosolyogtam a gondolatokon, amelyek átfutottak az agyamon. Gyerekes gondolatok, nem lehet az időt sem húzni, sem visszatartani. Jól elmúlt a reggel, amikor Mili néni felébresztett bennünket.
– Keljetek fel, szajhák, meddig aludnátok, nem volt elég az éjszaka?

Dalszy ciąg ogromnej, wiecznie trwającej nocy, w której przeszłość przeplata się z przyszłością, podczas której nie wiadomo, co minęło: wczoraj czy jutro. Jedno tylko jest pewne - dzień dzisiejszy. A ten, cokolwiek niesie, dobro czy zło, zawsze odchodzi i zabiera ze sobą nas całych, ze wszystkim, żyjemy tylko chwilą i gdy wyłania się obraz jutra, nie jesteśmy w stanie niczego ze sobą zabrać, tylko dzień dzisiejszy, to wieczne d z i s i a j , nierozdzielnie złączone z w c z o r a j .
Pod wieczór dojeżdżaliśmy do majątku. Słońce jeszcze wędrowało po niebie niczym ogromny podpłomyk, gdy patrzeliśmy na jego okrągłe, różowawe, przypieczone oblicze, ślinka nabiegała nam do ust. Aż chciało się je ugryźć.
Mieliśmy w naszych nędznych workach z pokrzywowego płótna bochenki razowego chleba, ale tylko od czasu do czasu nieśmiało ich dotykaliśmy. Do soboty było jeszcze tak daleko!
Pięciokilowy bochenek, którego ani na chwilę nie mogliśmy nigdzie położyć, ponieważ szczury by się na niego rzuciły, i dwie paczki ośmiofillérowego tytoniu stanowiły cały nasz majątek.
Młodzi parobkowie w śnieżnobiałych, nie wyprasowanych koszulach krążyli koło wołowni jak po deptaku. Mieli chętkę na tańce, a Cyganie już pobrzękiwali na skrzypcach. Co niedziela za chleb i słoninę przygrywali chłopom do tańca. Małymi grupkami schodziły się wymyte, pachnące mydłem dziewczyny z chłopskich zagród, które ściskały w dłoniach białe chusteczki i zapłatę dla muzykantów.
Na widok tych bocheneczków wielkości źrebięcych kopyt Cyganie ochoczo ucinali skoczną melodię. Parobkowie szli w tany pokrzykując, aż pękały bębenki w uszach, zatańcowywali siebie i dziewczyny na śmierć, do upadłego.
My też tańczyliśmy, deptaliśmy sobie po nogach, nic to nie kosztowało, a była dobra okazja do nawiązywania znajomości.
Po raz pierwszy w życiu spróbowałem tej przyjemności, przestępowałem z nogi na nogę kołysząc się jak kaczka, czasem do taktu, czasem nie. Wsunąłem rękę pod pachę dziewczyny, okropnie się oboje pociliśmy. Przy każdym obrocie czułem na przegubie dłoni jej jędrną pierś, ona uśmiechała się, a ja czerwieniłem jak święty, który przyłapał się na tym, że przeklina.
Muzykanci akurat rzępolili jakiś wolniejszy szlagier sprzed kilku lat. Moja tancerka mocniej się do mnie przytuliła, a ja już jej nie trzymałem, lecz ją objąłem. Kiedy złożyła glowę na mojej spoconej szyi, poczułem zapach dymu bijący od jej włosów; poruszała się jak we śnie, była ciężka, z trudem ją obracałem.
- Przyjdę do ciebie na noc.
Tylko tego brakowało - pomyślałem.
- Spóźniłaś się - próbowałem się jakoś ratować.
- A jutro?
- Jutro też nie i w ogóle nigdy.
- Ojej, co ty opowiadasz! Wolisz spać z tą starą babą?
Szlag mnie trafił, więc bez słowa ją zostawiłem.
Ona jednak nie stropiła się, natychmiast złapała innego, starszego ode mnie chłopaka, który pewnie przyjął jej propozycję.
Babi nie była brzydka, miała trochę piegów, które jednak jej nie szpeciły. Mówili, że już raz wyszła za mąż, a nie była dużo starsza ode mnie.
Wściekły usiadłem na platformie, którą wożono nawóz, i obserwowałem kłębiący się tłum. Byłem zły, bo wszyscy mówili o Mili, z którą przecież nic mnie nie łączyło. Była niemal rówieśnicą mojej matki.
Pokazałbym wam, gdybym był o rok starszy, ale tak tylko by mnie wyśmieli...
Babi też o nic innego nie chodziło, tylko dlatego się do mnie zbliżyła.
Zawsze uważałem, że jest bardzo porządną dziewczyną. Ledwie uwolniła się spod opieki ciotki, odezwał się w niej głos natury. Jaka szkoda, że nie mam piętnastu lat!
Babi rzuciła tamtego chłopaka i zaczęła krążyć między tańczącymi, wyraźnie kogoś szukając. Rozglądała się dokoła, w końcu przyszła do mnie.
- Gniewasz się?
- Tak. Która godzina?
- Mówią, że jesteś pańskim dzieckiem.
- Gówno mnie to obchodzi-co ludzie gadają. Na przykład mówią, że mnie coś łączy z Mili. Więc jak - spojrzałem na nią pytająco - jestem mężczyzną czy nie?
- Nie. Jesteś jeszcze dzieckiem.
- Dzieckiem? Przekonałabyś się!
Babi roześmiała się.
Myślałem, że pęknę ze złości. Chciałem zeskocżyć z platformy, ale nie dała mi się ruszyć.
- Nie puszczę cię, aż powiesz, że się nie gniewasz.
- No to będziemy tu sterczeć do rana. Cyganie pójdą spać, a my będziemy siedzieć.
- Niech sobie idą, a my albo tutaj zostaniemy, albo będę z tobą spała.
- Ze mną? Zwariowałaś.
- Wolę być wariatką niż złapać syfa.
- Nie ma przymusu.
- Właśnie, że jest. Czy mogłabym się uchronić wśród tylu mężczyzn, przecież jestem kobietą, a jeżeli pójdę z tobą spać, nikt nie będzie mnie napastował.
- Chciałabyś zrobić ze mnie stróża? Nic z tego.
- Nie stróża, przez całą noc będziesz mógł mnie trzymać za piersi. Zresztą już kilka razy się do nich dobierałeś, robiłeś to niby przypadkiem, wtedy ci pozwalałam, to i teraz pozwolę. Zgódź się tylko, żebym z tobą spała, dobrze?
Zakręciło mi się w głowie, miałem wrażenie, że cała platforma razem ze mną gdzieś jedzie. Rzeczywiście łapałem ją za piersi, ale to było podczas zabawy. Miała małe, twarde piersi, raz czy dwa zajrzałem jej za dekolt i teraz każe mi za to zapłacić.
- To niemożliwe, Mili też się boi.
- Właśnie, że możliwe. Już nawet przygotowałam sobie miejsce koło ciebie. Mili powiedziała, że będzie nas oboje pilnować. Nie gniewaj się, byłam wściekła - rzekła pojednawczo. - Ja też będę ciebie pilnować.
Nie wiem, o czym myślała, ale boleśnie zraniła moją próżność.
- Mnie nie trzeba pilnować, nie muszę się bać, że ktoś mi zmajstruje bachora.
Mili już mnie szukała jak wyżeł zwierzyny, nawet nie mogłem skończyć tego, co zacząłem mówić.
- Idziemy spać, dzieci!
Babi chwyciła mnié pod rękę i pociągnęła do wołowni.
W wołowni panował jeszcze ożywiony ruch. Ludzie poprawiali legowiska, głośno sobie dogadywali, rozmawiali, chichotali, krzyczeli coś piskliwymi głosami, odpowiadali na przycinki, mocowali się, próbowali rozeznać się w sytuacji, czynili przygotowania do nocy.
Niektórzy od czasu do czasu ryzykowali jakiś śmielszy gest, ale jeszcze było za wcześnie.
Żartownisie szukali okazji, żeby się z kogoś ponabijać, gdy jakiś soczysty przycinek okazywał się celny, cała wołownia ryczała ze śmiechu.
Nikomu nie chciało się spać ale wszyscy klęli na lampy na czym świat stoi.
Mili ganiała za nami z jakimś patykiem w ręku, ale właściwie sama się tym bawiła. W istocie wcale nie była stara, mogła mięć ze trzydzieści sześć lat, nosiła się czysto, nawet pedantycznie. Ludzie mówili, że młode lata spędziła w burdelu.
Babi zajęła moje posłanie, rozesłała nam pod głowy kapę w różyczki.
- Mili, twoja córka wyszła za mąż, a ja chciałem do niej iść.
- Chodź do mnie, ja też mam dupę.
Miała niewyparzoną gębę, każdy, kto z nią zaczynał, natychmiast obrywał. Nie przebierała w słowach. Zadarła spódnicę, wyrwała sobie kilka włosów i podała je mężczyźnie, który ją zaczepił:
- Masz, pobaw się.
Żartowniś umilkł jak niepyszny.
- My też jutro się tu rozłożymy.
- Wynosić mi się stąd! - zawołała groźnie Mili. -Zachciało wam się świeżej kiełbaski, co?
Dziewczyny wybuchnęły śmiechem i rozbiegły się na wszystkie strony.
Stropiony siedziałem na posłaniu, na którym Babi siłą mnie posadziła, i błagalnym wzrokiem patrzałem na Mili, zupełnie jak dziewczyna wystraszona czekającą ją nocą poślubną.
- Spać!
Babi ściągnęła sukienkę, którą też rozłożyła nam zamiast poduszki, została tylko w koszuli z długimi rękawami i jak matka dziecku mościła mi słomę pod głową.
Nie zdejmując spodni wśliznąłem się pod koc.
Światło zaczęło przygasać i po kilku minutach zupełnie zgasło.
Skuliłem się, jak tylko mogłem, wsadziłem ręce między nogi, ze strachu bałem się zipnąć.
Jedynie czubkiem głowy, który wystawał mi spod koca, dotykałem Babi. Bardzo szybko zużyłem prawie cały tlen pod grubym przykryciem. Niech tylko zaśnie, to zaraz czmychnę, prześpię się w stogu słomy. Marzyłem o świeżym powietrzu, czułem pulsowanie w mózgu, myślałem, że się uduszę. Jeżeli się wyprostuję, jeszcze mocniej mnie do siebie przygarnie, tak mnie przyciska do piersi, że w końcu głowę mi urwie. Nie mogę się opierać, bo zaczęłaby się ze mną mocować i kto by uwierzył, że nie ja ją gwałcę? A gdyby uwierzyli, to znowu okryłbym się hańbą, powiedzieliby, że jestem tchórzem. Najlepiej po cichu leżeć, kiedyś w końcu zaśnie. Chyba, że się przez ten czas uduszę. Uciec stąd chociaż na chwilkę - myślałem rozpaczliwie.
Uduszę się pod tą przeklętą derą. Ta dziwka chce mnie zamordować, przygniotła mi nos piersiami, łapię jeszcze ustami trochę spotniałego smrodu, który nie ma nic wspólnego z powietrzem.
Uciec stąd, póki nie jest za późno, co będzie, to będzie. Zdecydowany na wszystko, wyprostowałem się i leżąc na wznak zacząłem oddychać pełną piersią. Babi, jak gdyby tylko czekając na moje poruszenie się, objęła mnie rękami i nogami i jeszcze mocniej do mnie przylgnęła.
Nie była duża, ale dwa razy silniejsza niż ja. Robiła ze mną, co chciała.
- Gorąco ci?
Czule mnie pogłaskała.
Nie mogłem zaprotestować ani w ogóle się odezwać, tylko miarowo wciągałem powietrze do płuc. Głaskała mnie od szyi aż do brzucha, a ja leżałem bez słowa sprzeciwu.
Podciągnęła mi koszulę do brody i robiła, co tylko mogła, żeby moje ciało zupełnie skąpało się w pocie, a następnie kilka razy rąbkiem koszuli wytarła mnie do sucha.
- Dlaczego nie zdejmiesz spodni, upieczesz się.
Chwyciła mnie za ramię i obróciła ku sobie.
- Chyba nie płaczesz? - zapytała słysząc, że głośno wzdycham, i położyła moją rękę na swojej piersi. - No dobrze, dobrze, potrzymaj sobie.
Gdy pierwszy raz dotknąłem piersi Babi, poczułem miły dreszczyk, zrobiła mi się tak jakoś przyjemnie, byłem szczęśliwy. Szukałem każdej okazji, żeby ich dotknąć. Zawsze wieczorem przed zaśnięciem myślałem o tym, jak by to było dobrze, gdybym zamiast chrapania Mili mógł słyszeć posapywanie Babi. I oto mam, czego chciałem.
Właściwie po co tak jej pragnąłem? Może gdybym tak da niej nie wzdychał...
Na, nie sam chciałem. Przykryłem dłonią pierś Babi. Było to nawet całkiem przyjemne. Pierwszy raz dotknąłem gołej piersi, nie zasłoniętej żadnym grubym kaftanem, i poczułem, jakby mi dłoń stanęła w płomieniach.
Ustały kurcze w palcach, omdlałą ręką lekko ściskałem pulsującą w takt bicia serca piłeczkę.
- Zrzuć spodnie, strasznie kłują.
Za wszelką cenę chciała wcisnąć kolano między moje nogi. Wspaniale - pomyślałem - przynajmniej przestanie mnie tak dręczy.
Miałem na sobie grube zimowe spodnie. Były zupełnie mokre, parzyły mnie jak pokrzywy i bardzę chętnie byłbym je zdjął, bo uczta, jaką sobie nienażarte pchły w nich urządziły, przysparzała mi jeszcze dodatkowych cierpień, którym, leżąc nieruchoma, nie mogłem zapobiec. Musiałem wybierać: albo będę trzymał Babi za pierś, albo będę się drapał. Już miałem spełnić jej życzenie, gdy nagle przypomniałem sobie, że moje gatki nie mają ani nogawek, ani tyłka, tylko obrębek u góry, aż wstyd je komuś pokazać.
Babi zauważyła, że w pewnej chwili ręka, którą rozsupływałem rzemyk od spodni, zatrzymała się.
- Pewnie się wstydzisz, ale ja chcę tyłka twojego dobra, pchły cię zjedzą.
Kiedy ściągała mi spodnie, byłem już zupełnie bezwolny, całkowicie się jej poddałem.
Wyrzuciła zapchlone spodnie spod koca.
- O, tak!
Przysunęła się jeszcze bliżej i podwinęła do pasa żałośnie zavisające strzępki mnich gaci.
Miałem w głowie zupełny zamęt, sam nie wiem, jak moja ręka z powrotem znalazła się na piersi Babi, czy ona ją tam położyła, czy ja, wiem tylko, że znowu trzymałem ją za pierś. Zachowywałem się już nieco śmielej niż przedtem, od czasu do czasu ściskałem ją i głaskałem, czegoś na niej szukałem, chyba tego małego wzgóreczka, który tyle razy wprawiał mnie w takie oszołomienie.
- Poczekaj, ściągnę koszulę, będziesz mógł lepiej złapać. Już nie pamiętam chwili, kiedy ją zdejmowała, w każdym razie niczego nie udało mi się znaleźć.
- Czego szukasz?
Babi też była zdenerwowana. Wstydziłem się powiedzieć, o co mi chodzi, ale i tak zrozumiała.
- Och, co za dziecko z ciebie.
Starała się pokierować moją ręką, lecz jakoś nic nie mogłem wyczuć, chociaż mam bardzo wrażliwe palce: przy kartach potrafiłem wyczuć najmniejśze rysy paznokciem, jakimi oznaczano figury.
Czułem się oszukany, te wzgóreczki zawsze wydawały mi się takie spiczaste i kuszące, a teraz okazało się, że Babi w ogóle nie ma sutek.
- Podniecasz mnie - szepnęła mi do ucha chichocząc, jakby ją ktoś połachotał.
- Czym? Przecież nawet nie masz sutki.
Chociaż było ciemno, zauważyłem, że moje słowa nie poszły jej w smak.
- Skąd miałabym mieć, przecież jeszcze nie miałam dziecka.
- To nie ma nic do rzeczy - powiedziałem zaczepnie.
- Od razu widać, ile kobiet miałeś w życiu, nawet nie wiesz, jak dziewczynom rosną sutki.
Teraz ja się obraziłem.
- Czy myślisz, że zadaję się z każdą pierwszą lepszą kurwą? - Naburmuszony puściłem jej pierś.
- O co ci właściwie chodzi z tymi sutkami?
- O nic. Tylko że jak jesteś ubrana, to ci tak sterczą, iż można by sądzić, że naprawdę je masz.
- Myślisz, że ja, tak samo jak inne dziewczyny, wypycham sobie sukienkę, żeby bardziej podniecać mężczyzn?
Zacisnąłem usta, jak gdybym się obraził, i nic nie odpowiedziałem.
- Chcesz sutkę?
Milczałem.
- No, powiedz. Chcesz sutkę?
Uniosła pierś i przysunęła mi ją do ust.
- Musisz trochę possać, to będziesz miał.
Objęła mnie za szyję i podała mi pierś jak niemowlęciu.
Teraz już zupełnie przestałem panować nad sobą, poczułem zapach, jaki może mieć tylko od dawna wymarzony owoc. Nie tylko zresztą zapach, bo i taki jakiś dziwny, słonawo-słodki smak, zapewne taki, jaki musiał poczuć Adam, gdy ugryzł zakazany owoc. Kiedy przylgnęliśmy do siebie gołymi brzuchami, ogień ogarnął nasze ciała, rozlał się po nich tak szybko jak jad po ukąszeniu żmii, drzeliśmy trawieni żarem rozpłomienionej krwi, zdawało mi się, że piję na pojednanie narodzin i śmierci, by bezkształtna materia wieczności przybrała cielesne kształty.
- No, dosyć, bo jeszcze przytrafi nam się coś złego - pocałowała mnie w policzek. - Już musisz spać, jutro wieczorem znowu sobie possiesz.
I z głośnym cmoknięciem wyciągnęła mi pierś z ust.
Nie zaoponowałem, gdy jak matka dziecko zaczęła mnie kołysać w ramionach. Nie poczułem się urażony w swej dumie. Przytuliłem się do niej i uśmiechałem na myśl o różnych sprawach, które przychodziły mi do głowy. Były to dziecinne myśli, czasu nie można przecież ani rozciągnąć, ani zatrzymać. Było już dobrze po świtaniu, gdy Mili nas obudziła.
- Wstawać, dość kurwienia się, jak długo można spać, mało było wam nocy?
Zamiast jednak ściągać z nas koce, jeszcze staranniej nas okryła.
Babi już chyba nie spała, bo kiedy się do niej przytuliłem, roześmiała się.
- Deszcz pada - szepnęła mi do ucha.
Po południu przyjechał ojciec.
- Wracamy do domu, kawalerze, w przyszłym tygodniu szkoła, już niewiele czasu zostało, musimy ci jeszcże kupić, co trzeba.
Wprawdzie niczego po sobie nie pokazałem, ale z wielkim bólem w sercu musiałem się z wszystkimi pożegnać. Babi pocałowała mnie i odprowadziła do wozu, widziałem, jak stała i długo machała ręką. Bez słowa siedziałem obok ojca przyglądając się nogom koni, jak gdybym liczył ich kroki, ale raz po raz zapominałem nawet, o czym myślę. Od czasu do czasu oglądałem się, czy nie zobaczę znajomej sylwetki, czy nie trzeba by się zatrzymać, żeby mogła nas dogonić.
- Co to była za dziewczyna, która cię pocałowała?
- Babi.
Sam nic więcej o niej nie wiedziałem.
- Niebrzydka.