Ritsos, Jannis: Γυναίκες

Είναι πολύ μακρινές οι γυναίκες. Τα σεντόνια τους μυρίζουν καληνύχτα.
Ακουμπάνε το ψωμί στο τραπέζι για να μη νιώσουμε πως λείπουν.
Τότε καταλαβαίνουμε πως φταίξαμε. Σηκωνόμαστε απ' την καρέκλα και λέμε:
«Κουράστηκες πολύ σήμερα», ή «άσε, θ' ανάψω εγώ τη λάμπα».

Όταν ανάβουμε το σπίρτο, εκείνη στρέφει αργά πηγαίνοντας
με μιαν ανεξήγητη προσήλωση προς την κουζίνα. Η πλάτη της
είναι ένα πικραμένο βουναλάκι φορτωμένο με πολλούς νεκρούς -
τους νεκρούς της φαμίλιας, τους δικούς της νεκρούς και τον δικό σου.

Ακούς το βήμα της να τρίζει στα παλιά σανίδια
ακούς τα πιάτα να κλαίνε στην πιατοθήκη κι ύστερα ακούγεται
το τραίνο που παίρνει τους φαντάρους για το μέτωπο.

A nők olyan távoliak. Lepedőik jó éjt lehelnek.
A kenyeret az asztalra tették, hogy híjával ne legyünk.
S akkor eszünkbe jut a bűnünk. Fölkelünk ültünkből s megszólalunk:
„Ma nagyon elfáradhattál", vagy: „Hagyd, majd én gyújtok világot."

S mire felemeltük a gyufát, ő már fordul is, és megmagyarázhatatlan
vonzalmával megint a konyha felé indul. A válla
keserű kis domb, mely annyi halottat takar -
a család halottait, az ő halottait és a tiéidet.

Hallgatod a rozoga padlón reccsenő lépteit,
hallgatod a tányértartóban síró tányérokat, aztán idehallod
a vonatot, amely katonákkal rakva a frontra robog.