Hebbel, Friedrich: A halálhoz (An den Tod in Hungarian)
|
An den Tod (German)Halb aus dem Schlummer erwacht, den ich traumlos getrunken, Ach, wie war ich versunken In die unendliche Nacht!
Tiefes Verdämmern des Seins, Denkend nichts, noch empfindend! Nichtig mir selber entschwindend, Schatte mit Schatten zu eins!
Da beschlich mich so bang, Ob auch, den Bruder verdrängend, Geist mir und Sinne verengend, Listig der Tod mich umschlang.
Schaudernd dacht ichs, und fuhr Auf, und schloss mich ans Leben, Drängte in glühndem Erheben Kühn mich an Gott und Natur.
Siehe, da hab ich gelebt: Was sonst, zu Tropfen zerflossen, Langsam und karg sich ergossen, Hat mich auf einmal durchbebt
Oft noch berühre du mich, Tod, wenn ich in mir zerrinne, Bis ich mich wieder gewinne Durch den Gedanken an dich!
|
A halálhoz (Hungarian)Félig ocsúdok a mély álom alélt zavarából — elborított, behatárolt körben a végtelen éj!
Alkonyi fény csak a lét, béna az érzet, az eszme! Énem a semmibe veszve, árnyként foszlana szét!
S ím a szívembe hasít: tán a fivért leterítve, s lelkem, agyam bekerítve már a halál ölel itt!
Talpra taszít az iszony, élni, felizzani vágyom, Isten hív, a világ von, őket, e fényt akarom!
Így volt, s élek; a lét máskor alig csepeg, álmos csermely az árama, ám most hírtelen árja elért.
Meglepsz néha, halál, hogyha elomlok az éjben, de téged idézve, a lényem újra magára talál.
|